เคยมีบ้างไหม…
ที่่เธอเศร้า
เหงา หรือหมดหวัง
หมดพลังในชีวิต
หมดเรี่ยวแรง
และเหน็ดเหนื่อย
จนแทบจะหมดลมหายใจ
แต่หากถามใจตัวเอง ให้ดีๆอีกสักครั้ง
รู้ไหมว่า…
มันเหนื่อยตรงไหน
เหนื่อยที่ร่างกาย
หรือว่า ที่จิตใจของเธอ
คนเรามักจะคิดว่า…
ทำไมชีวิตคนอื่นช่างดีกว่าชีวิตฉันเสียเหลือเกิน
สิ่งที่เธอมี-ที่เธอเป็น อาจไม่ใช่สิ่งที่เลอเลิศประเสริฐศรี
อาจไม่ดูดี ถูกใจคนทั้งโลก
แต่มันคือสิ่งที่เธอมี-เธอเป็น
คงไม่เหมือนใคร และคงไม่มีใครเหมือน
ชีวิตของเธออาจจะผ่านมรสุมอันหฤโหด
ยิ่งกว่านางเอกละครน้ำเน่า
ต้องนั่งกินข้าวเคล้าน้ำตา
แต่ความทุกข์นั้น มันก็ไม่เคยทำให้เธอตายมิใช่หรือ
เธออาจอยากจะหนีหายจากความทรงจำบางอย่าง
หรือบางสิ่งบางอย่างที่เธออยากจะลืมเลือน
แต่ในทุกๆเสี้ยวเวลาแห่งชีวิต
หากเธอเพียงแต่แกล้งลืมแหงนมองขึ้นไปบนฟ้าเสียบ้าง
แล้วก้มหน้าลงมองยังพื้นดิน
สิ่งสวยงามคือดอกหญ้าดอกเล็กๆมักจะโผล่ออกมาให้เธอเห็นเสมอ
แม้ว่ามันจะถูกแรงพายุ หรือถูกเหยียบย่ำเพียงใด
ดอกหญ้าไม่เคยเหนื่อย
ไม่เคยท้อ
ไม่เคยร้องไห้จนตาบวม
ถึงแม้ว่าอาจจะเฉาไปบ้าง
แต่มันจะฟื้นกลับมารับพลังจากแสงอาทิตย์ในวันใหมได้่เสมอ
หากเธอเป็นเหมือนดอกหญ้าดอกเล็กๆบนผืนดิน
ทุกข์บ้าง สุขบ้าง
มีหัวเราะ และมีร้องไห้
ปลิวไหวไปตามแรงลม ตามกระแสโลก
เธออาจจะหวั่นไหว และสับสนในบางครั้ง
แต่เมื่อถึงเวลาของเธอ
วันที่สดใสกว่ายังคงมีมาเสมอ
ขอเพียงแค่ให้เธอภูมิใจในความเป็นเธอ
ขอเธอเป็น เช่นดั่งดอกหญ้า
~ – ~ – ~ – ~ – ~ – ~ – ~ – ~ – ~ – ~ – ~ – ~
ohnkondee 